Kώστας Kαββαθάς
«... Αν ούτως έχουν τα πράγματα, σε τι διαφέρουμε από τον Τσένι και τον Αθνάρ;... Στο ότι―αφελώς, ίσως― εξακολουθούμε να πιστεύουμε στο Λίνκολν, στον Τζέφερσον και στον
Oυόσιγκτον, στη δημοκρατία που κερδίζεται με την παιδεία και τους αγώνες και το αίμα των
λαών, και όχι στη ?δημοκρατία? που επιβάλλεται με T68, πάντζερ και Έιμπραμς, με πυραύλους
κρουζ και με ?έξυπνες? βόμβες...»
Η Αυτοκρατορία επιτίθεται...
ΟΙ σελίδες του Αντίλογου έφευγαν για το τυπογραφείο, όταν, όπως εκατομμύρια άνθρωποι στον
πλανήτη, είδα στην τηλεόραση πρώτα την κατάρρευση του καθεστώτος Σαντάμ και μετά τη
συντριπτική νίκη της «συμμαχίας». Τις λίγες ημέρες που απομένανε μέχρι να παραδώσω το «Εν
Λευκώ» σκεπτόμουν τι να γράψω, αλλά δεν έβρισκα λέξεις για να εκφράσω αυτό που
αισθανόμουν και πολύ φοβάμαι πως αυτό το κείμενο δε θα είναι παρά η καταγραφή του
αδιεξόδου! ¶ρχισα περιγράφοντας το φρικτό πρόσωπο του πολέμου... Τα κομμένα πόδια, τα
εντόσθια που έβγαιναν από το στομάχι των βομβαρδισμένων δημοσιογράφων, τα τραυματισμένα
παιδιά, τους αιχμαλώτους που έτρεμαν, τις τρομοκρατημένες μητέρες... Τα έσβησα. Από τη
στιγμή που άρχισε αυτός ο άδικος και παράνομος πόλεμος, τουλάχιστον τρεις χιλιάδες
δημοσιογράφοι το είχαν κάνει καλύτερα από μένα. Συνέχισα αναλύοντας τις επιπτώσεις της
επιδρομής στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Έφτασα μάλιστα μέχρι του σημείου να
δω την «καλή» πλευρά των μελλοντικών επιθέσεων, που μπορεί να είναι η κατάρρευση των
αυταρχικών, δικτατορικών καθεστώτων, που εκμεταλλεύονται λαούς και σκοτώνουν με
λιθοβολισμό ανύπαντρες μητέρες, αλλά πάλι δεν μπόρεσα να συνεχίσω. Ποιος θεός, σκέφτηκα,
δίνει στην Aυτοκρατορία το δικαίωμα να παίζει το ρόλο του θεού; Να κανονίζει ποιος θα
ζήσει και ποιος θα πεθάνει; Αν παραχωρήσω (το δικαίωμα) στους «φωτισμένους» και στους
θρησκόληπτους, τότε δεν είμαι σκεπτόμενος και πολιτισμένος πολίτης, αλλά ζηλωτής,
επικίνδυνος οπαδός, πρόβατο που τρώει ό,τι του σερβίρουν τα κατευθυνόμενα από δικτατορικά
και δήθεν δημοκρατικά καθεστώτα media. Απ? όποια πλευρά κι αν έβλεπα την επίθεση, δεν
κατάφερνα να την εξηγήσω, παρά μόνο με τους όρους που διάβασα στις περισσότερες
ευρωπαϊκές και σε λίγες αμερικανικές εφημερίδες. Η επίθεση έγινε για να μπορούν οι ΗΠΑ
και οι σύμμαχοί τους (ανάμεσά τους και η πτωχή πλην τιμία Ελλάς) να κυκλοφορούν για πολλά
χρόνια ακόμα φθηνά (για να το θέσω ωμά) τις «μερσεντέ» και τις «μπεμβέ» τους. Και αν το
παράδειγμα είναι ή φαντάζει λαϊκίστικο, δεν έχετε παρά να αντικαταστήσετε τη λέξη
«μερσεντέ» με τη φράση «δυτικός τρόπος ζωής».
Ίσως πείτε ότι δεν μπορεί η εξήγηση να είναι τόσο χυδαία και θα απαντήσω πως είναι! Αν ο
καθένας ρωτήσει τον εαυτό του πού θα ήθελε να ζει, στη Δαμασκό υπό το Σαντάμ ή στο
Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη υπό τον Μπλερ και τον Μπους, θα επέλεγε το big ben και το big
apple, και μη μου πείτε ότι δεν είναι έτσι...
Αν ούτως έχουν τα πράγματα, τότε σε τι διαφέρουμε από τον Τσένι και τον Αθνάρ; Για να
είμαι ειλικρινής, αυτό το σκέφτομαι τα τελευταία... 30 χρόνια! Σε τι διαφέρει ένας
(σκεπτόμενος) Ιταλός, Ισπανός, Έλληνας, Γάλλος, ακόμα και Γερμανός από έναν προτεστάντη
γελαδάρη (Μπους) ή από έναν ξαναγεννημένο σταυροφόρο (Μπλερ); Στο ότι οι πρώτοι ―αφελώς,
ίσως― εξακολουθούμε να πιστεύουμε στο Λίνκολν, στον Τζέφερσον και στον Oυόσιγκτον, στη
δημοκρατία που κερδίζεται με την παιδεία και τους αγώνες και το αίμα των λαών, και όχι
στη «δημοκρατία» που επιβάλλεται με T68, πάντζερ και Έιμπραμς, με πυραύλους κρουζ και
«έξυπνες» βόμβες.
Και πώς (τέθηκε από την οθόνη το ερώτημα) αντιμετωπίζονται καθεστώτα σαν εκείνα των
Στάλιν, Τσαουσέσκου, Χόνεκερ, Σαντάμ, Σαντάτ και άλλων «φωτισμένων» και «θεόπεμπτων»
δικτατόρων, που ήταν/είναι κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας; Η απάντηση είναι ότι αφήνεις ή
και βοηθάς τους λαούς να τα γκρεμίσουν, μιας και μου φαίνεται απίστευτο το αμερικανικό
Πεντάγωνο να μη γνώριζε ότι, όπως το άγαλμα του δικτάτορα στην κεντρική πλατεία της
Βαγδάτης, έτσι και το καθεστώς του ήταν κούφιο ― όπως αποδείχτηκε και από την ταχύτητα με
την οποία κατέρρευσε.
Aς το επαναλάβουμε, λοιπόν. Οι εισβολείς δεν πήγαν στο Ιράκ για να αποκαταστήσουν τη...
δημοκρατία ή για να ανακαλύψουν όπλα «μαζικής καταστροφής». Πήγαν για να πάρουν το
πετρέλαιο, να εγκαταστήσουν τις δικές τους εταιρείες, να πλήξουν τη «γηραιά» Ευρώπη, να
απαξιώσουν και να γελοιοποιήσουν τον ΟΗΕ, να επιβάλουν τη Νέα Τάξη και τη Νέα
Πραγματικότητα, όπου όποιος δεν είναι μαζί τους είναι εναντίον τους, ακόμα και αν
ορκίζεται πίστη στο Σύνταγμα των... Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής!
Ποιο είναι το επόμενο βήμα; Όπως είπαν, «ορισμένα καθεστώτα θα πρέπει να αντλήσουν το
κατάλληλο μάθημα από το Ιράκ. H Συρία είναι ένα καλό παράδειγμα και ελπίζουμε να
καταλάβει ότι πρέπει να εγκαταλείψει το πρόγραμμα χημικών και βιολογικών όπλων που έχει».
Το ένα μετά το άλλο τα καθεστώτα της Mέσης Aνατολής (και όχι μόνο) μπαίνουν στο στόχαστρο
της «συμμαχίας» με απρόβλεπτες συνέπειες για την περιοχή και τον κόσμο. Η εισβολή στο
Ιράκ είναι η δεύτερη πράξη (η πρώτη ήταν η εισβολή στο Αφγανιστάν) στον ακήρυκτο πόλεμο
ανάμεσα στον «Πρώτο» και στον Tρίτο Kόσμο, ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς του
πλανήτη. Αν κάποιος από σας έχει μια άλλη, καλύτερη εξήγηση, παρακαλώ να μου τη στείλει
στο e-mail που αναγράφεται στην κορυφή της σελίδας. Tο θέμα «σηκώνει» συζήτηση!_ Κ. Κ.